Prawie każdy z nas - o ile nie dotknęła go osobiście taka sytuacja - słyszał o zalaniu mieszkania przez sąsiada.
Sprawa pod kątem dowodowym nie jest taka prosta, albowiem to na właścicielu zalanego mieszkania spoczywa obowiązek udowodnienia, że zalał je dany sąsiad i że doszło do tego z jego winy. Oznacza to, iż wobec zakładu ubezpieczeń ubezpieczającego w zakresie OC mieszkanie sąsiada lub w postępowaniu sądowym będzie musiał on udowodnić ww. okoliczności.
Wątpliwości w ww. zakresie rozwiał Sąd Najwyższy, uznając, że zalany sąsiad nie może korzystać z udogodnienia w zakresie odpowiedzialności, jakie wynika z art. 433 k.c.
"W uchwale z 19 lutego 2013 r. (III CZP 63/12) Sąd Najwyższy rozważał, czy art. 433 k.c., nawiązujący do wykształconej w prawie rzymskim actione de effusisvel deiectis, regulujący odpowiedzialność za wyrzucenie, wylanie lub spadnięcie jakiegokolwiek przedmiotu z pomieszczenia w budynku, może mieć współcześnie zastosowanie także do odpowiedzialności za szkodę polegającą na zalaniu lokalu położonego niżej z lokalu znajdującego się na wyższej kondygnacji. Wątpliwości wynikają z praktyki sądowej, w której podejmowane są współcześnie próby rozciągnięcia odpowiedzialności przewidzianej w art. 433 k.c. także na sytuacje wylania cieczy z lokalu nie bezpośrednio na ulicę, ale także do lokalu usytuowanego niżej, czyli na sytuację tzw. zalania sąsiedzkiego. Sąd Najwyższy w omawianej uchwale składu siedmiu sędziów, odwołując się do różnorodnych argumentów, głównie historycznych, ale przede wszystkim do ujednoliconego od wielu lat orzecznictwa, zajął stanowisko negatywne. Podkreślił również, że nadal, pomimo zachodzących zmian, celem wymienionego przepisu jest ochrona bezpieczeństwa osób i rzeczy znajdujących się na zewnątrz budynku, gdyż osoby te mają z reguły większe trudności w ustaleniu sprawcy szkody, a tym bardziej w wykazaniu jego winy. Rozwiązanie przeciwne prowadziłoby do nadmiernego rygoru wobec osób zajmujących pomieszczenie i obciążenia ich odpowiedzialnością za zdarzenia, które
mogą pozostawać poza zakresem ich kontroli.
Poza tym Sąd Najwyższy stwierdził, że rozszerzająca wykładnia przepisu statuującego odpowiedzialność z tytułu czynów niedozwolonych, dokonywana w celu rozciągnięcia jego hipotezy na sytuacje w nim nieuregulowane, powinna być dokonywana wyjątkowo, przy uwzględnieniu proporcji pomiędzy ochroną interesów poszkodowanego i osoby odpowiedzialnej za szkodę. Uznanie, że art. 433 k.c. obejmuje także sytuację wyrządzenia szkody przez przelanie się wody lub innej cieczy pomiędzy kondygnacjami wewnątrz budynku, wymagałoby dokonania
wykładni rozszerzającej, czego nie uzasadnia potrzeba wzmożonej ochrony osób
zamieszkałych w tym samym budynku. Skoro art. 433 k.c. nie obejmuje takiej
sytuacji, jego zastosowanie mogłoby nastąpić jedynie przez analogię, w razie
uznania, że istnieje w tym zakresie luka w prawie. Takie założenie nie jest jednak uzasadnione, gdyż regulację mającą zastosowanie do omawianego zagadnienia obejmuje art. 415 k.c." (źródło: Informator o działalności Sądu Najwyższego w roku 2013, Warszawa 2014, s. 16, opubl. www.sn.gov.pl)
