W imieniu klientki złożyliśmy skargę kasacyjną od wyroku WSA, który dotyczył decyzji o pozwoleniu na budowę budynku z inicjatywy jej sąsiada i był dla naszej klientki niekorzystny.
Posiadacz sąsiedniej działki uzyskał decyzję o warunkach zabudowy, na podstawie której następnie starał się o pozwolenie na budowę budynku w zabudowie jednorodzinnej. Budynek, zgodnie z warunkami zabudowy, mógł być usytuowany przy granicy z działką naszej klientki, bez otworów okiennych i drzwiowych z tej strony. W projekcie budowlanym sąsiada naszej klientki budynek przez niego planowany przekraczał obrys budynku istniejącego na działce naszej klientki, co stało się zarzewiem sporu.
Problemem w tej sprawie było zatem to, czy budynek ten ma odpowiadać długości i wysokości budynkowi istniejącemu na działce naszej klientki, do którego miał przylegać, czy też nie i może wystawać poza jego obrys. Inaczej mówiąc chodziło o to, czy budynek objęty pozwoleniem na budowę ma spełniać tylko warunki określone w par. 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1422), czy też również w par. 12 ust. 3 tegoż rozporządzenia, w konsekwencji relacji obu przepisów rozporządzenia.
WSA przyjął, że wystarczającym będzie spełnienie kryteriów z par. 12 ust. 2 powołanego rozporządzenia.
W naszej ocenie z kolei planowany na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę budynek powinien spełniać również warunki określone w par. 12 ust. 3 rozporządzenia, a więc obrysem odpowiadać powinien budynkowi już istniejącemu na działce sąsiedniej, albowiem relacja par. 12 ust. 2 do par. 12 ust. 3 rozporządzenia jest taka, że ust. 2 nie wyłącza stosowania ust. 3.
NSA w uchwale składu 7 sędziów podzielił nasz pogląd w uchwale z 27 lutego 2017 r. (II OPS 3/16), która następnie była podstawą orzekania przez NSA w sprawie i uwzględnienia złożonej przez nas skargi kasacyjnej wyrokiem z 10 maja 2017 r. (II OSK 3023/14).
